Je kunt zo 'woke' zijn als de pieten en de informatie van de wappies naast je neerleggen; dat is jouw goed recht. Maar als je een beetje mensen- of naastenliefde hebt, als je een beetje warm bloed door je aderen hebt stromen, als je enig gevoel in je lijf hebt, als je een beetje empathie kunt opbrengen dan kun je niet langer doen alsof of niets gaande is op deze wereld. Het kan niet anders dat je gehoord hebt dat er bijna 2100 kinderen verdwenen zijn in de zogenaamde toeslagenaffaire. Niemand scheen te weten waar ze zijn en wat er is gebeurd!! DIT IS KRANKZINNIG!!!
Nu blijkt onlangs, uit een brief van de overheid, dat er van die 2100 onvindbare en vermiste 413 kinderen overleden zijn!!! Hoe weten 'ze' dat in Godsnaam? Kennelijk heeft het Ministerie van Financiën wel inzichtelijk welk kind van de toeslagenaffaire komt te overlijden maar is het onmogelijk om de rest van kinderen van de toeslagenaffaire naar de rechtmatige ouders terug te brengen.
DE TOESLAGENAFFAIRE NEEMT BIZARRE VORMEN AAN; INEENS ZIJN ER 413 KINDEREN DIE ZOUDEN ZIJN OVERLEDEN!! Blijkbaar sterven zomaar 413 kinderen van een groep van 2100.
Uit bijgaande brieven blijkt dat 'de overheid' niet echt zit met het feit dat er 413 kinderen op raadselachtige wijze zijn overleden; het is daar slechts een koele berekening over hoeveel geld dit gaat kosten!
Wie zwijgt stemt toe
Jij en ik leven nu op deze planeet en wij zijn getuige van een bizar en morbide spel dat voor onze neuzen wordt opgevoerd. Wij zijn getuigen, wij zijn aanwezigen en wij zien en weten wat er gaande is. Als wij blijven zwijgen wat zal de consequentie zijn, voor ons, van dit zwijgen? Wie zwijgt stemt toe, immers! Als wij onze mond houden en de andere kant opkijken zijn wij medeplichtig aan dit ziekelijke gedoe?
Onderstaand de brief van Johanna Koopman; een vrouw die niet meer zwijgt.
Als wij niets doen, wie dan?
Afgelopen weekend zaten we in Katwijk aan Zee en we combineerden dat met een bezoek aan ‘Soldaat van Oranje’. Ik had er twijfels over om te gaan, maar omdat ik jaren geleden al eens geweest was en het zo indrukwekkend vond, ook door het hele toneel en de draaiende tribune, besloten we te gaan. Juist ook omdat ik graag wilde kijken hoe ik het verhaal in de huidige tijd zou beleven.
Zoals onze jongens benoemden; het was confronterend. Het hele toneel, het decor, het spel, het zingen, het was echt genieten, maar geregeld keken we elkaar even aan en een aantal keer stonden de tranen in mijn ogen.
Na afloop somden we, over het strand lopend, op wat we herkenden:
- het geruzie onderling over ‘dat het zo’n vaart niet zou lopen’ en de oproep om te kijken wat er gebeurde;
- het uiteenvallen van de vriendengroep;
- verlinkt/verraden worden door mensen die je kent, omdat je anders bent of niet doet wat er van je gevraagd wordt;
- de Ausweis moeten tonen (het briefje tijdens de avondklok en later de Q/R-code);
- de bordjes met ‘verboden voor.’;
- de student die van zijn tentamens belangrijker vond dan wat er om hem heen speelde;
- en de jongeren die het lef hadden om zich te verzetten.
Wat een van onze jongens echter nog het meest confronterend vond,
was wat hij zag toen hij in de pauze even bij de tentoonstelling in de hal ging kijken. Daar stond een paneel met daarop de vraag: ‘Zou jij in verzet komen?’
Je kon daar jouw antwoord op een papiertje schrijven en ophangen. Hij had staan lezen wat de antwoorden waren. ‘Mam, kijk dan, zoveel mensen die opschrijven dat ze bij het verzet zouden gaan. terwijl de meesten niets hebben gedaan in de afgelopen jaren’.
Het blijft zo bizar om zoiets te zien. En het raakt me steeds weer omdat ik drie jaar geleden nooit had kunnen bedenken dat zo’n groot deel van de mensheid zo volgzaam zou reageren als er iets zou spelen waarbij macht en controle zo aanwezig zouden zijn. En ja, ik weet het, er is eerst angst gezaaid en vandaar uit is controle makkelijk te realiseren, maar toch. Mijn zoon vroeg of ik ook een kaartje ging schrijven en dat hebben we gedaan. In plaats van hem op te hangen hebben we hem midden op de tafel tegen het paneel gezet. Pal onder de neus van de mensen die nog een briefje zouden gaan schrijven. Misschien wat flauw, maar soms moet je wat, toch?
Aan het eind van de musical klonk voor de tweede maal het lied: ‘ Als wij niet doen, wie dan’ en ik hield het niet droog. Het ‘NEE’ zeggen tegen de maatregelen, het spreken en schrijven over van wat er gebeurt, het waarschuwen voor de prrrrken en de wetten die erdoor gedrukt worden (denk aan de pandemiewet, zie link in reacties), het opstaan voor anderen, het aankijken van angst. Het zijn wellicht maar kleine dingen in het grote geheel, maar het is uiteindelijk aan ons allemaal om op te staan. Om te kiezen aan welke kant we staan.
Wij als volk en daarmee ook de politie, burgemeesters en ambtenaren, soldaten, artsen, verpleegkundigen.
Steeds mogen we onszelf afvragen:
Doe ik mee?
Houd ik me aan (bizarre) regels?
Help ik mee uitvoeren?
Help ik mee handhaven?
En waar ligt mijn grens hierin?
En ja, dat is spannend en kan heftige situatie opleveren... maar... het is voor iedereen tijd om zich eens af te vragen of je in (het) verzet zou gaan én hoe je dat dan vorm zou geven. Want met de plannen van onze politieke leiders, CO2 normen, uitkoopregelingen, toeslagenaffaire (mét verdwenen en zo het nu lijkt overleden kinderen!), bizarre uitgaven en kwijtraken van miljoenen en data, blijft het de enige goede vraag:
Als wij niets doen, wie dan?
Op de Telegram groep van Tribute vindt je een veelvoud aan info. Volg dit!
Comments